Περί των υποθαλασσίων υδρογονανθράκων

Από τον Φεβρουάριο του 2010, είχε καταθέσει ο υπογράφων την άποψίν του σχετικώς με την ΑΟΖ και την χάραξίν της, όπως και τα γεωπολιτικά αυτής πλεονεκτήματα. Εκτοτε ο γράφων κατέθεσε αρκετά δημοσιεύματα περί Υδριτών Μεθανίου της περιοχής Καστελλορίζου και σχετική εργασία δίδουσα την πρώτη λεπτομερή και σχολαστική χαρτογράφηση των ΑΟΖ Ελλάδος-Κύπρου-Τουρκίας, λαμβάνουσα υπόψιν όλα τα σχετικά δεδομένα, την επιρροήν και μη του συμπλέγματος των Νήσων Μεγίστης-Ρω και Στρογγύλης εις αυτήν, και τα εξ αυτής προκύπτοντα γεωπολιτικά και οικονομικά αποτελέσματα.

 

Εις τα κοιτάσματα, όμως, μεταξύ Οτραντο και Κερκύρας, ανεφέρθην ήδη από την 1η Νοεμβρίου του 1995 παραθέτων την τότε διεξαχθείσα εις το Κοινοβούλιον συζήτησιν (18 Μαΐου 1978): «Περί κυρώσεως της εν Αθήναις την 24ην Μαΐου 1977 υπογραφείσης Συμφωνίας υφαλοκρηπίδος μεταξύ της Ελληνικής και Ιταλικής Δημοκρατίας» ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο περί «λεοντείου Συμφωνίας» εις βάρος της Ελλάδος, και υπέρ της Ιταλίας, εκχωρουμένων εις την Ιταλίαν τεράστια, και ευκολότερον προσβάσιμα υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου, ζημιουμένης δε της Ελλάδος κατά τα αντίστοιχα μεγέθη. Η τότε αντιπολίτευσις του ΠΑΣΟΚ κατήγγελλε το ΥΠΕΞ για «i) απόκρυψη των εγγράφων και των μνημονίων των σχετικών με τη συμφωνία διευθετήσεως της ελληνο-ιταλικής υφαλοκρηπίδος, ii) επιμελή αποφυγή της μνημονεύσεως της Συνθήκης της Γενεύης του 1958 περί υφαλοκρηπίδος, iii) αποφυγή της ρητής παραδοχής υπάρξεως νησιωτικής υφαλοκρηπίδος, iv) διακύβευση πολλών και σημαντικών εθνικών πετρελαϊκών συμφερόντων και εκχώρηση εθνικού υποθαλασσίου πλούτου στην Ιταλία και v) αποκλίσεις από τη χάραξη του θαλασσίου συνόρου βάσει της μεθόδου της “μέσης γραμμής” εις βάρος των εθνικών συμφερόντων [...]. Στη συμφωνία αυτή βλέπουμε ότι η Ιταλία έχει παραχωρήσει στην ελληνική πλευρά περί τα 120km2 βάθους 4.000m (δηλαδή δύσκολης έως αδύνατης εκμεταλλεύσεως υποθαλασσίων κοιτασμάτων) και έλαβε ως αντάλλαγμα 197km2 βάθους 400m όπου η εξερεύνηση και η εξόρυξη πετρελαίου είναι πολύ ευκολότερη και πολύ μικροτέρου κόστους.

 

 

 Προκύπτει ότι η ιταλική πλευρά επίεσε την ελληνική ώστε να επιτύχει αυτήν τη χάραξη και έτσι να αναγκάσει την Αθήνα να αποδεχθεί “ορισμένας αμοιβαίας διαρρυθμίσεις ήσσονος σημασίας (sic!)”» οι οποίες όμως είναι παρεκκλίσεις από τον κανόνα της «μέσης γραμμής» και τις οποίες αποδίδω... σε «λόγους αγνοίας από ελληνικής πλευράς του υπάρχοντος υποθαλασσίου πλούτου» τον οποίον μας υπενθυμίζει «τον Ιούνιο του 1993, η ιταλική εφημερίδα “Repubblica”» δημοσιεύουσα «έκθεση της Agip Gas αναφερούσης ότι εις τον επίμαχο υποθαλάσσιο χώρο μεταξύ Κερκύρας και Οτραντο υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου και μάλιστα ισοδύναμα με αυτά της Βορείου Θαλάσσης!». Ανάλογα στοιχεία είχε δημοσιεύσει τότε (αρχές δεκαετίας του ’90) και η νορβηγική εταιρεία πετρελαιοειδών, Nordoil. Σήμερον, και πάλι οι Νορβηγοί (PGS) ασχολούνται με τις έρευνες στην περιοχή αυτή του Ιονίου... Οι «σκελετοί» της τότε ελληνικής εξωτερικής πολιτικής εξέρχονται οσονούπω εκ του ερμαρίου των, διεκδικούντες...

 

Οφείλω ακόμη να σημειώσω, ότι τα «περί τιτλοποιήσεως» των πιθανών αποθεμάτων του Ιονίου ουδόλως με εμπνέουν, διότι πρόκειται περί «τζόγου» διακυβεύοντος τον εθνικόν πλούτον. Και λαμβανομένου τούτου υπόψιν, δύναται να χαρακτηρισθεί υπότινων, καραδοκούντων, και ως εθνική μειοδοσία. Και διά τους ανυπομονούντες: καμία χάραξις ΑΟΖ δεν συνιστάται άνευ της απαραιτήτου, πρωτίστως, μυστικής διπλωματικής και επιχειρησιακής προετοιμασίας. Επίσης, υψίστη προσοχή πρέπει να δοθεί και εις το ρωσικόν ενδιαφέρον το εκδηλωθέν διά την απόκτησιν της ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ για λόγους αυστηρώς γεωπολιτικούς, οι οποίοι δύνανται να οδηγήσουν σε εξεχόντως επικινδύνους διά την χώραν καταστάσεις εάν δεν αξιολογηθούν καταλλήλως και από καταλλήλους...

 

* Ο κ. Ιωάννης Θ. Μάζης είναι καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.